PROJEKT
„Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą
w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy.
Zmiana statusu dziecka krzywdzonego.”

Projekt współfinansowany przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej

Project supported by a grant from Switzerland through the Swiss Contribution to the enlarged European Union

Kwota przyznanego dofinansowania wynosi: 50 140,98 CHF.

 

Jak rozpoznać dziecko krzywdzone – projekt Fundacji „Ad vocem”

Pod koniec czerwca br. Fundacja „Ad vocem” złożyła wniosek o dofinansowanie w ramach Funduszu dla Organizacji Pozarządowych Grantu Blokowego Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy. 
Tytuł projektu: „Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy. Zmiana statusu dziecka krzywdzonego”.

Projekt został wybrany do dofinansowania i zaakceptowany w całości w kształcie opracowanym przez Fundację „Ad vocem”
 

Jest realizowany od 2 listopada 2012 r. a zakończenie realizacji wyznaczono na 30 września 2013 r.

Projekt skierowany jest do 160 osób pracujących z dziećmi i młodzieżą lub na ich rzecz: pielęgniarek i higienistek szkolnych, pracowników socjalnych, psychologów i pedagogów szkolnych, kuratorów, wychowawców i policjantów pracujących w szkołach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, placówkach pomocy społecznej, komendach Policji, z terenu Krakowa.


Zakres i cele projektu:
 

• przygotowanie 160 osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w krakowskich placówkach w ramach 46-godz. szkolenia w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania mu profesjonalnej i skutecznej pomocy. Przekazanie wiedzy z zakresu prawnokarnych instrumentów przeciwdziałania przemocy wobec dzieci.
• Opracowanie i druk na potrzeby projektu poradnika „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone” stanowiącego kompendium wiedzy z zakresu przemocy wobec dzieci oraz komplet dokumentów stanowiących źródło praw dzieci i przekazanie go nieodpłatnie uczestnikom projektu oraz do wszystkich placówek pracujących z dziećmi z terenu Krakowa.
   
• Przeprowadzenie debaty publicznej, której celem będzie zwrócenie uwagi decydentów i społeczeństwa na słabo zabezpieczony interes dziecka krzywdzonego w ustawodawstwie polskim, zmieniającej nastawienie do zjawiska przemocy wobec dzieci.
   
• Przygotowanie rekomendacji poprojektowych dla polityków, urzędników, naukowców, w tym przygotowanie projektu zmian uregulowań prawnych na bardziej przyjazne i opiekuńcze w stosunku do dzieci, zwłaszcza krzywdzonych. 
   
• Ochrona i upowszechnianie praw dziecka, upowszechnianie idei Janusza Korczaka.

 

O Szwajcarsko-Polskim Programie Współpracy

Szwajcarsko-Polski Program Współpracy jest częścią programu bezzwrotnej pomocy finansowej dla rozszerzonej Unii Europejskiej. Państwami beneficjentami są Polska oraz 9 innych państw członkowskich Unii Europejskiej, które przystąpiły do niej 1 maja 2004 roku. Wsparcie Szwajcarskiego Rządu jest wyrazem solidarności wobec nowych krajów członkowskich UE, kładącym jednocześnie podwaliny trwałych gospodarczych i politycznych powiązań z tymi krajami.

Utworzenie Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy ma na celu zmniejszanie różnic gospodarczych i społecznych pomiędzy Polską a bardziej rozwiniętymi państwami Unii Europejskiej

Pomoc w ramach Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy przyznawana jest krajowym i międzynarodowym projektom na rzecz rozwoju zrównoważonego ekonomicznie i społecznie. Wsparcie uzyskują projekty skoncentrowane między innymi na takich zagadnieniach jak: bezpieczeństwo i wsparcie rozwoju regionalnego, rozwój społeczny.

______________________________________________________________________________ 

 

PROGRAM SZKOLENIA
 

46 godzinny cykl szkolenia

24-godz. Cykl wykładów

2 godz. – Cele projektu i zjawisko krzywdzenia dzieci w świetle badań empirycznych oraz przedstawienie idei i postaci J. Korczaka
Anna Grajcarek – koordynator projektu

6-godz. Blok psychologiczny

1. Portret psychologiczny dziecka krzywdzonego. Symptomy fizyczne, emocjonalne i społeczne przemocy fizycznej i psychicznej wobec dzieci 
Jolanta Zmarzlik, Fundacja Dzieci Niczyje

2. Strategia kontaktu z dzieckiem maltretowanym i jego rodziną. Formy pomocy i zapobieganie zjawisku. Dzieci maltretowane.  Psychospołeczne i socjodemograficzne uwarunkowanie zjawiska.
Bogna Liszka-Kisielewska – psycholog kliniczny

6 godz. Blok medyczny
Diagnostyka medyczna dziecka krzywdzonego. Jak rozpoznać zespół dziecka maltretowanego, definicja, charakterystyka, epidemiologia postaci klinicznych urazów nieprzypadkowych, rzadkie postacie maltretowania dzieci.
dr Elżbieta Maślany, Dziecięcy Szpital Uniwersytecki w Prokocimiu

10 godz. Blok prawny:
2 godz. Źródła praw dzieci w polskim systemie prawnym
mec. Anna Ceremuga

4 godz. Dziecko jako ofiara przemocy, z uwzględnieniem czynów o podłożu seksualnym. Przemoc domowa. Skuteczna pomoc dziecku krzywdzonemu. Standardy postępowania w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia stosowania przemocy wobec dziecka, jak i gdzie interweniować. 
Nadkomisarz Danuta Głowaty

2 godz. Prawnokarna ochrona dziecka krzywdzonego. Prawnokarne instrumenty przeciwdziałania przemocy. Uprawnienia osób lub instytucji zawiadamiających o przestępstwie 
sędzia Przemysław Wypych

2 godz. Mediacje jako sposób rozwiązywania konfliktów rodzinnych. Dziecko w sytuacji kryzysu rodziny.
Agnieszka Majewska-Siwek – socjolog, mediator

 

16 godz. cykl warsztatów obejmuje:

6 godz. blok psychologiczny
Praktyczne umiejętności w zakresie diagnozowania i rozpoznawania syndromu dziecka maltretowanego. Obserwacja, rozmowa, prezentacja wybranych przykładów 
Bogna Liszka-Kisielewska – psycholog kliniczny
Jolanta Zmarzlik, Fundacja Dzieci Niczyje

2 godz. blok medyczny  
Co należy zrobić podejrzewając maltretowanie fizyczne lub psychiczne, tryb postępowania. Krzywdzenie dzieci - maltretowanie fizyczne, znęcanie się psychiczne, wykorzystywanie seksualne, procedury postępowania 
dr Elżbieta Maślany, Dziecięcy Szpital Uniwersytecki w Prokocimiu

8 godz. blok prawny 
Skuteczna pomoc dziecku krzywdzonemu. Kto i jak zgłasza fakt krzywdzenia.  Gdzie i jak interweniować? Obowiązujące procedury w przypadku przestępczości wobec dzieci. Procedura Niebieskich Kart
sędzia Przemysław Wypych 
nadkomisarz Danuta Głowaty

6 godz. Sympozjum – Dziecko krzywdzone

______________________________________________________________________________ 

  

 

Korzyści związane z realizacją projektu

 

Poszerzenie warsztatu zawodowego 160 osób pracujących z dziećmi i młodzieżą, o wiedze na temat rozpoznawania dziecka krzywdzonego oraz udzielania mu skutecznej pomocy. Wzrost kwalifikacji zawodowych uczestników projektu przez nabycie umiejętności oraz aktualizacje wiedzy. 
Opracowanie i wydanie na potrzeby projektu 600 egz. poradnika „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone” (z których 160 trafi do uczestników projektu, 440 do krakowskich placówek pracujących z dziećmi) przyczyni się do poszerzenia i utrwalenia wiedzy nie tylko uczestników projektu ale będzie stanowiło źródło wiedzy dla pracowników wszystkich krakowskich placówek pracujących z dziećmi i młodzieżą. 
Przeprowadzenie debaty publicznej, opracowanie projektu zmian uregulowań prawnych dotyczących dzieci krzywdzonych powinno zwrócić uwagę społeczeństwa i decydentów na słabe zabezpieczenie interesów dziecka krzywdzonego w ustawodawstwie polskim.
Powinno wzmocnić brak akceptacji do stosowania przemocy wobec dzieci i przekonać do podejmowania działań interwencyjnych poprzez zawiadomienie odpowiednich służb o podejrzeniach przemocy wobec dzieci. 
Podobne zadanie ma opracowanie rekomendacji poprojektowych skierowanych do: polityków, urzędników, naukowców. 
Przez cały czas trwania projektu, na każdym jego etapie promowane będą prawa dzieci oraz promocja idei wybitnego pedagoga i społecznika Janusza Korczaka 
Realizacja projektu będzie miała na Fundację „Ad vocem” trwały wpływ. Promocja w związku z realizacją projektu poszerzy zasięg i możliwości działania. Ułatwi pozyskiwanie nowych wolontariuszy pragnących pracować w obronie dzieci krzywdzonych.

______________________________________________________________________________ 

 

Janusz Korczak Podczas trwania projektu przez cały czas, poza promowaniem  praw dzieci, promowana będzie też postać oraz idee Janusza Korczaka - wielkiego pedagoga i społecznika. Janusza Korczaka pamiętamy głównie jako autora „Króla Maciusia I” . Urodził się 22 lipca w Warszawie, w 1878 lub 1879 r. Przez 30 lat prowadził Dom Sierot. Żył i umarł z dziećmi, które kochał. 6 sierpnia 1942 r. wraz z dziećmi z Domu Sierot wyruszył w ostatnią drogę – z Warszawskiego Getta na Plac Przeładunkowy (Umschlagplatz), skąd wywieziono ich do obozu zagłady w Treblince. Zabito go na początku sierpnia 1942 r. razem z jego dziećmi – sierotami, których nie zgodził się opuścić, gdy prowadzono je do komór gazowych Treblinki. Nie ma grobu, ani aktu zgonu. Ma tylko naszą pamięć. Napisał wiele rozpraw pedagogicznych i utworów, których cechę szczególną stanowią aspekty pedagogiczne. Jego książki wprowadzają najszlachetniejsze ideały ludzkości do świata przeżyć młodego czytelnika. Wiele dążeń i postulatów Janusza Korczaka znalazło swój wyraz w zasadach – „Deklaracji Praw Dziecka”, uchwalonej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 20 listopada 1959 r.  (tekst Deklaracji znajdzie się w bloku prawnym Poradnika).

Partnerem projektu jest prof. Maria Rybak – wybitny specjalista z dziedziny pediatrii, członek licznych towarzystw naukowych i międzynarodowych, komitetów redakcyjnych czasopism medycznych, była wiceprzewodnicząca Komitetu Rozwoju Człowieka Wydziału Nauk Medycznych PAN, wieloletni pracownik Collegium Medicum UJ, wieloletnia przewodnicząca krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Autorytet powszechnie uznawany i ceniony w Polsce i na arenie międzynarodowej. Autorka ponad 200 prac naukowych opublikowanych w kraju i za granicą. W związku z posiadaną wiedzą i ogromnym doświadczeniem zawodowym jest doradcą i konsultantem merytorycznym projektu.  

 

______________________________________________________________________________

 
 

Konferencja informacyjna i prasowa dotycząca projektu

 

28 grudnia 2012 r. w sali im. Dietla Urzędu Miasta Krakowa odbyła się konferencja informacyjna i prasowa dotycząca projektu realizowanego przez Fundację Ad Vocem „Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy. Zmiana statusu dziecka krzywdzonego”.

Informacja w Kronice TVP3 KRAKÓW (ok. 11 min i 14 s)

Informacja w Radio ZET; Nauczą się kiedy dziecko jest krzywdzone

______________________________________________________________________________

 

PORADNIK  DLA OSÓB PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI I MŁODZIEŻĄ

Jak rozpoznać dziecko krzywdzone?

 

Kontynuujemy dystrybucję Poradnika do krakowskich placówek pracujących z dziećmi i młodzieżą

Przygotowano na potrzeby projektu 360-stronicowy poradnik stanowiący kompendium wiedzy z zakresu rozpoznawania dziecka krzywdzonego oraz komplet dokumentów stanowiących źródło praw dziecka.
Poradnik wydrukowany w ilości 700 egzemplarzy trafi do uczestników projektu oraz nieodpłatnie do wszystkich krakowskich placówek pracujących z dziećmi.
Przyczyni się do poszerzenia i utrwalenia wiedzy uczestników projektu. Będzie też stanowić źródło informacji dla innych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w krakowskich placówkach, do których zostanie przekazany. Poradnik zawiera aktualną wiedzę z zakresu medycyny, prawa, psychologii. 
 

______________________________________________________________________________ 

 Uczestniczy szkolenia
  - grupa z Podgórza.
Wykłady w Sali Portretowej Urzędu Miasta Krakowa. 

 

 

 

 

  

 

 

 

 ____________________________________________________________________

 

 

Uczestniczy szkolenia
  - grupa z Krowodrzy.
Wykłady w Sali Urzędu Miasta Krakowa

 







___________________________________________________________________________________

Sympozjum i inauguracja debaty publicznej

9 września 2013 na sali konferencyjnej Krakowskiego Szpitala Specjaliztycznego im. Jana Pawła II odbyło się Sympozjum "Dziecko krzywdzone" uzupełniające cykl szkolenia "Jak rozpoznać dziecko krzywdzone" oraz inauguracja debaty publicznej. 
W programie Sympozjum były następujące wykłady: 
- Psychologiczny portret dziecka krzywdzonego. Jak rozmawiać z dzieckiem krzywdzonym - Iwona Wiśniewska, psycholog.
- Prawno-karna ochrona dziecka krzywdzonego - Przemysław Wypych, sędzia.
- Dzieci krzywdzone - systemy rodzinne. Strategia radzenia sobie z własnymi emocjami w pracy z dzieckiem krzywdzonym - Bogna Liszka-Kisielewska, psycholog kliniczny.
- Procedura niebieskiej karty - Anna Ceremuga, adwokat.
- Jak przekonać do pomocy dzieciom krzywdzonym - prof. Zbigniew Nęcki, psycholog społeczny.
- Co o przemocy mówią dzieci - Anna Grajcarek, koordynator projektu.

Uczestnicy Sympozjum otrzymali projekty zmian uregulowań prawnych z prośbą o opinie na ich temat i uzasadnienie.

Po Sympozjum odbyła się inauguracja debaty publicznej, której celem byo zwrócenie uwagi na dramat dzieci krzywdzonych, a także zmiana sposobu myślenia i nastawienia do zjawiska przemocy wobec dzieci - wprowadzenie do debaty prof. Zbigniew Nęcki. Debata odbyła się z udziałem uczestników projektu, wykładowców projektu oraz zaproszonych gości: profesora Zbigniewa Nęckiego - psychologa społecznego z Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz przedstawiciela kurii księdza Krzysztofa Wilka - dyrektora wydziału katechetycznego w Kurii Krakowskiej.
Debata potrwa do końca września b.r. W tym czasie planujemy audycje radiowe i telewizyjne, artykuły w gazetach i periodykach, spotkania z autorytetami z zakresu praw dzieci oraz rozpoznawania dzieci krzywdzonych.
Inauguracja debaty została nagrana, przygotujemy filmowa relację z jej przebiegu, którą niebawem umieścimy na naszej stronie.

Anna Grajcarek,
Koordynator projektu

Zdjęcia z Sympozjum oraz inauguracji debaty publicznej

Poniżej zamieszczamy propozycje zmian uregulowań prawnych dotyczących dzieci krzywdzonych przygotowane razem z uczestnikami projektu, które stanowią roboczą wersję rekomandacji poprojektowych przygotowywanych dla polityków, urzędników, naukowców.

Propozycje zmian uregulowań prawnych dotyczących dzieci krzywdzonych 
przygotowane razem z uczestnikami szkolenia
w ramach projektu:

„Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy. Zmiana statusu dziecka krzywdzonego”

 

Wprowadzenie

1. Wprowadzając do polskiego ustawodawstwa system przeciwdziałania przemocy nie zadbano o to, żeby go obudować edukacją społeczną.
2. System może być najlepszy ale będzie bezużyteczny jeżeli na początku tego systemu nie będzie osób przygotowanych do rozpoznawania problemów
3. W procesie edukacji osób zawodowo pracujących z dziećmi państwo nie przygotowało ich do wielu zadań, które im powierzono m.in. w zakresie rozpoznawania i udzielania pomocy dzieciom krzywdzonym. Będziemy postulować o wprowadzenie do programów kształcenia przygotowanie z zakresu dzieci krzywdzonych. 
4. Słabe zabezpieczenie interesów dzieci w ustawodawstwie polskim 

Słabe zabezpieczenie praw ofiar w ustawodawstwie polskim

1. Należałoby zweryfikować prawa sprawców przemocy. 
2. Należałoby zweryfikować procedury interwencji policyjnej w przypadku przemocy domowej.
3. Źle uregulowana sprawa wspólnego mieszkania ze sprawcą przemocy, brak zabezpieczenie interesu dzieci. To nie jest dobre rozwiązanie, ze to ofiara musi opuszczać wspólne mieszkanie.
4. Prawo własności nie zabezpiecza interesu dzieci, które są ofiarami przemocy.
5. Sądy często nie reagują na przemoc psychiczną – chociaż w wielu przypadkach jest dotkliwsza od przemocy fizycznej.
6. W polskim wymiarze sprawiedliwości sprawy dzieci krzywdzonych są marginalizowane i bagatelizowane. Wymiar sprawiedliwości nie radzi sobie z przestępczością wobec dzieci.
7. Przewlekłość postępowania i plaga umorzeń to dotkliwy i nieprzyjazny dziecku problem.
8. Wymiar sprawiedliwości nie jest przygotowany do osądzania przestępstw seksualnych na dzieciach. Bywa, że nie potrafi ocenić dowodów i ich gromadzić, np. powszechnym zjawiskiem jest nieuruchamianie obowiązujących procedur w przypadku nabytej choroby wenerycznej u dziecka.
9. Należałoby podnieść profesjonalizm funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości w zakresie znajomości mechanizmów przemocy domowej i rozpoznawania dziecka krzywdzonego.
10. W wyniku niespójnego systemu pomocy dzieciom krzywdzonym pracownicy socjalni, którzy mają dużą wiedzę o dziecku i rodzinie i nie zawsze mają, co z tą wiedzą zrobić.
11. Osoby/instytucje podejmujące interwencję, zgłaszające przestępstwo powinny otrzymywać informację o przebiegu i rozstrzygnięciu spraw, szczególnie związanych z przemocą w rodzinie, przy założonej niebieskiej karcie.
12. Również pedagog szkolny powinien otrzymać informację zwrotna po interwencji np. o tym czy rodzina dziecka objęta jest terapią.
13. Powinno nastąpić zintegrowanie działań wszystkich jednostek pracujących z dzieckiem, przy włączeniu w tą „sieć” służby zdrowia.
14. Nieskuteczne odseparowanie sprawcy.
   

 Słabe zabezpieczenie praw świadków oraz osób podejmujących interwencję 

1. Wprowadzenie do regulacji prawnej możliwości iż pierwsze ogniwo informacji o dziecku krzywdzonym mogłoby być anonimowe.
2. Brak dostatecznej ochrony świadków oraz pracowników instytucji, które mają obowiązek interwencji w przypadku podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone. 
3. Pracownikom instytucji, które mają obowiązek interwencji i pomocy dzieciom krzywdzonym, należy umożliwić korzystanie z pomocy psychologa i prawnika. Powinni być przygotowani do radzenia sobie z własnymi emocjami.
4. Pracownicy socjalni powinni mieć ochronę prawną jak funkcjonariusze policji.

 Uregulowania prawne, które utrudniają pomoc dzieciom krzywdzony

Z polskiego ustawodawstwa należałoby usunąć wszystkie uregulowania prawne, które utrudniają pomoc dzieciom krzywdzonym. Między innymi:
I Z Kodeksu Karnego usunąć Art. 213 § 1, który umożliwia oprawcom oskarżanie przed sądem swoich ofiar oraz wszystkich tych, którzy podjęli interwencje w sprawie przemocy.
II Z Ustawy o Ochronie Danych Osobowych wyłączyć te fragmenty, które uniemożliwiają wykonywanie czynności dla dobra dzieci, np. sprawdzanie czy dziecko ma ślady po przemocy fizycznej, sprawdzanie czystości dziecka, niezapowiedziane wizyty w domu, w którym podejrzewa się przemoc wobec dziecka. 
1. Wychowawca, pedagog szkolny, nauczyciel ma prawo złożyć w domu dziecka niezapowiedzianą wizytę, żeby się dowiedzieć, co się z nim dzieje. 
2. Pracownik socjalny musi mieć prawo odwiedzenie rodziny bez zapowiedzi w czasie, kiedy cała rodzina jest w domu. Całkowicie nie zdają egzaminu zapowiedziane wizyty.
3. Upublicznienie wizerunku oprawcy w przypadku ciężkich zbrodni stanowiących realne zagrożenie dla społeczeństwa. 
4. Wyłączenie fragmentów chroniących tożsamość sprawcy przemocy. Oprawcy są anonimowi nawet w przypadku ciężkich zbrodni, którzy stanowią zagrożenie dla otoczenia. 
5. Nie można się dowiedzieć czy recydywista pedofil został poddany terapii z uwagi na ochronę danych osobowych – twierdzi ppłk Jarosław Góra rzecznik dyrektora generalnego służby więziennej. 
6. Nie ma system izolowania groźnych przestępców, sadystów, psychopatów stanowiących realne zagrożenie dla społeczeństwa. Natomiast mogą oni z łatwością przeniknąć do systemu wymiaru sprawiedliwości czy edukacji. 

 Co może zahamować falę przemocy wobec dzieci 

1 Będziemy postulować o zmianę Kodeksu Karnego dotyczącą zniesienia przedawnienia po 15 latach wobec przestępstwa pedofilii, tak jak to uczyniono w wielu krajach oraz o zmianę kwalifikacji tego czynu z przestępstwa seksualnego na dzieciach na zbrodnię przeciwko dzieciom. 
2 W każdej szkole powinien być dostęp do psychologa i pedagoga szkolnego.
3 Przygotować programy jak nauczyć dzieci jak prosić o pomoc i co to jest zły dotyk.
4 Przygotować programy edukacyjne do bycia rodzicami (może w ramach weryfikacji nauk przedmałżeńskich).
5 Wprowadzenie trenerów do przedszkoli i żłobków, którzy nauczą rodziców dobrego kontaktu z dziećmi, jak rezygnować z przemocy.
6 Wprowadzenie do szkół i przedszkoli trenerów uczących od najmłodszych lat technik relaksacyjnych, rozładowania złych emocji, uwalniania się od agresji.
7 Wypełnić lukę w polskim prawie wprowadzając programy terapeutyczne dla sprawców przemocy.
8 Wprowadzić indywidualną terapię z dzieckiem, nie tylko rodzinną. Rodzinna terapia nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem.
9 Opracować zwięzłą i czytelną informację, co zrobić, jeśli jest się świadkiem przemocy. Różnymi kanałami upowszechnić tą wiedzę.
10 Wprowadzić do programu specjalizacji lekarza rodzinnego problematykę rozpoznawania dziecka krzywdzonego.
11 Silnym ogniwem w szkołach w zakresie przeciwdziałania przemocy są pielęgniarki i higienistki szkolne – skarbnica wiedzy o dzieciach. Niezwykle owocne może się okazać podjęcie dobrej współpracy dyrekcji i grona pedagogicznego z pielęgniarkami.
12 Wprowadzić program wsparcia dziecka podczas rozwodu/rozstania rodziców/opiekunów.

Nierozwiązane sprawy dzieci w ustawodawstwie polskim

1. Problem dzieci uchodźców. Pozbawione właściwej edukacji żyją za murami w warunkach więziennych odizolowane od świata, często źle żywione.
2. Bezczynność wymiaru sprawiedliwości wobec zjawisk tzw. Kulturowych, obyczajowych. Dziewczynki romskie i muzułmańskie 12-15 letnie zmuszane do małżeństw aranżowanych (również seksu), zjawisko usprawiedliwiane względami kulturowymi. Polskie prawo całkowicie nie radzi sobie z obyczajami kulturowymi obywateli innych narodowości mieszkających w Polsce.
3. Bagatelizowany problem dzieci nieuczestniczących w przymusowej edukacji (np. dzieci romskie lub niepełnosprawne). Bezkarnie nie realizowany jest obowiązek nauki obywateli polskich.
4. Brak systemu pomocy niepełnosprawnym maluchom. Państwo swoje obowiązki w tym zakresie przerzuciło na organizacje pozarządowe i życzliwych sponsorów.

Martwe prawo

Między innymi:
1. Szczególnie niebezpieczni przestępcy w tym również pedofile po odbyciu kary mają zgłaszać się na posterunku policji. Sąd określa jak często. Jeśli się nie zgłaszają to są bezkarni. Nie można tego wyegzekwować bo ustawodawca nie przewidział żadnych sankcji z tego tytułu. 
2. Dozór policyjny niczemu nie służy. Skuteczność tego środka jest znikoma.
3. Nie działa procedura niebieskiej karty w ochronie zdrowia. Lekarze twierdzą, że nie mają czasu na wypełnianie niebieskich kart zwłaszcza, że przyzwolenie na łamanie prawa otrzymali od prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej Macieja Hamankiewicz. 

Uśpione prawo

Między innymi:
1. Konwencja o Prawach Dziecka przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dniu 20.11.1989 r. ratyfikowana przez Polskę 30.04.1991 r. 
2. Europejska Konwencja o wykonywaniu praw dzieci z dnia 25.01.1996 r. ratyfikowana przez Polskę 29.07.1997 r. 
3. Polska Karta Praw Ofiar 
 

Paradoksy polskiego wymiaru sprawiedliwości

1. W polskim ustawodawstwie więcej praw mają sprawcy przemocy niż ich ofiary.
2. Za rysunek na murze lub niestosowny okrzyk można trafić do więzienia. Za gwałt na 12-letniej dziewczynce romskiej czy muzułmańskiej mieszkającej w Polsce jest się bezkarnym, ponieważ utrzymuje się, że są to zwyczaje kulturowe.
3. Dzieci z domu dziecka po osiągnięciu pełnoletności coraz częściej dostają skierowanie do noclegowni, ponieważ państwo nie zadbało o ich interes – a ich domy rodzinne zamienione w meliny opłaca gmina z pieniędzy podatników. Bo takie jest prawo.
4. Zabicie dziecka w następstwie znęcania się nad nim karane jest według kodeksu karnego nie dożywociem – jak inne morderstwa, ale najwyżej karą 12 lat więzienia.

5. Planuje się, że w każdej prokuraturze będzie prokurator specjalizujący się w przestępstwach rasistowskich i ksenofobii. Proponujemy, żeby również powołano specjalisty w sprawach dzieci krzywdzonych.
_________________________________________________________


Konferencja podsumowująca
23 września 2013r.

w ramach projektu:

„Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy.
Zmiana statusu dziecka krzywdzonego.”

 

zorganizowana przez

Fundację „ad vocem”, ul. Dunajewskiego 6, 31-133 Kraków

z udziałem realizatorów projektu oraz zaproszonych gości, 
rozpoczęcie godzina 10:00 w programie m.in.:

• Podziękowania za pomoc okazana w realizacji projektu. Podsumowanie projektu- Anna Grajcarek- koordynator projektu.
• „Jak skutecznie pomagać dzieciom krzywdzonym”- Iwona Wiśniewska- Dyrektor Ośrodka dla Osób Dotkniętych Przemocą, Kraków.
• Rekomendacje poprojektowe dla polityków, urzędników i uczelni- Anna Grajcarek i Bogna Liszka- Kisielewska- psycholog kliniczny.
• Dyskusja w ramach debaty publicznej o dramacie dzieci krzywdzonych.
• Poczęstunek

Projekt współfinansowany przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej

Sala Obrad Urzędu Miasta Krakowa, Plac Wszystkich Świętych 3-4

________________________________________________________

Podsumowanie realizacji projektu

O Projekcie:
Od listopada 2012 r. Fundacja Ad Vocem realizuje Projekt dotyczący rozpoznawania dziecka krzywdzonego. Projekt pt. „Podniesienie umiejętności zawodowych osób pracujących z dziećmi i młodzieżą w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania skutecznej pomocy. Zmiana statusu dziecka krzywdzonego”, opracowała Fundacja Ad Vocem. Jest on z jednej strony odpowiedzią na doświadczenia Fundacji, a z drugiej strony na to, co dzieje się wokół nas: 
• wzrost fali okrucieństwa wobec dzieci, zwłaszcza najbardziej bezbronnych małych dzieci,
• fiasko Niebieskiej Karty w edukacji i ochronie zdrowia oraz inne martwe przepisy,
• słabe zabezpieczenie interesów dzieci w ustawodawstwie polskim,
• brak przygotowania w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego w programach kształcenia zawodowego osób pracujących z dziećmi.
Tworząc projekt wyszliśmy z założenia, że umiejętność rozpoznania dziecka krzywdzonego i udzielenia mu skutecznej pomocy to najskuteczniejsze przeciwdziałanie przemocy wobec dzieci.
Projekt został przyjęty do realizacji i finansowany w ramach Funduszu dla Organizacji Pozarządowych Grantu Blokowego Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy. Jest realizowany od listopada 2012 r., planowane zakończenie 30 września 2013 r. Projekt skierowany był do osób zawodowo pracujących z dziećmi lub na ich rzecz: pedagogów i psychologów szkolnych, wychowawców, nauczycieli, pracowników socjalnych, pracujących w krakowskich szkołach, przedszkolach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, ośrodkach pomocy społecznej. Partnerami Projektu są prof. Maria Rybak – wybitny specjalista z dziedziny pediatrii oraz Urząd Miasta Krakowa. Operatorem projektu ECORYS Sp. z o.o.

 

Podsumowanie projektu
Projekt składa się z czterech części:
1. Podniesienie poszerzenie warsztatu zawodowego osób pracujących zawodowo z dziećmi, w zakresie rozpoznania dziecka krzywdzonego oraz udzielenie mu w razie potrzeby skutecznej pomocy, przekazanie wiedzy w zakresie prawno-karnych instrumentów przeciwdziałania przemocy wobec dzieci. 40 godz. program szkolenia pt. „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone” składa się z trzech bloków tematycznych: medycznego, psychologicznego i prawnego, w tym 24 godz. wykładów, 16 godz. warsztatów. W ramach Projektu przeszkolono 165 osób. 
9 września b.r. w ramach projektu odbyło się Sympozjum podsumowujące i uzupełniające cykl szkolenia „ Jak rozpoznać dziecko krzywdzone” w Sympozjum uczestniczyło 74 osób. Cykl szkolenia został uzupełniony m.in. o tematy: 
• Jak przekonać do pomocy dzieciom krzywdzonym
• Strategia radzenia sobie z własnymi emocjami w pracy z dzieckiem krzywdzonym
2. Na potrzeby projektu przygotowano 360-stronicowy poradnika „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone” stanowiącego kompendium wiedzy w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego oraz komplet dokumentów zawierających źródła praw dziecka w ustawodawstwie polskim. Poradnik wydrukowany w ilości 700 egzemplarzy trafił do uczestników szkolenia oraz nieodpłatnie do krakowskich szkół, przedszkoli, placówek opiekuńczo wychowawczych i placówek pomocy społecznej. Co zwiększy zasięg odziaływania projektu.
3. 9 września b.r. przeprowadzono inaugurację debaty publicznej, której celem jest zwrócenie uwagi społeczeństwa i decydentów na dramat dzieci krzywdzonych, zwłaszcza w kontekście powszechnej obojętności, zmiany sposobu myślenia i nastawienia do zjawiska przemocy wobec dzieci. W debacie uczestniczyło 74 uczestników projektu, wykładowcy projektu, przedstawiciel kurii ks. Krzysztof Wilk, Dyrektor Wydziału Katechetycznego Krakowskiej Kurii, dziennikarze. Wprowadzenie do debaty publicznej- prof. Zbigniew Nęcki z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Debata publiczna potrwa do końca września. W tym czasie planujemy spotkania z autorytetami w dziedzinie praw dziecka i rozpoznawania dziecka krzywdzonego, audycje radiowe i telewizyjne, artykuły w gazetach lokalnych i periodykach.
4. Opracowano rekomendacje poprojektowe dla polityków, urzędników i uczelni, w tym 57 propozycji zmian uregulowań prawnych na bardziej przyjazne i opiekuńcze wobec dzieci, zwłaszcza krzywdzonych. Co może zmienić status dziecka krzywdzonego. Po zakończeniu projektu Fundacja Ad Vocem przejmie role pilotowania tych propozycji.

Wykładowcami projektu byli: 
• Prof. Maria Rybak- pediatra, kosultant i partner projektu,
• Dr Katarzyna Doleżal- Ołtarzewska- pediatra Colegium Medicum UJ
• Danuta Głoway- nadkomisarz policji
• Bogna Liszka- Kisielewska- psychology kliniczny
• Iwona Wiśniewska- Dyrektor Ośrodka dla osób dotkniętych przemocą 
• Jolanta Zmarzlik- psycholog “Fundacja Dzieci Niczyje”
• Beata Ciejka- psycholog “Fundacja Dzieci Niczyje”
• Agnieszka Majewska- Siwek- mediator sądowy
• Anna Ceremuga- adwokat
• Przemysław Wypych- Sedzia Sądu Rodzinnego
• Pof. Zbigniew Nęcki- psychology społeczny, Uniwersytet Jagielloński
• Anna Grajcarek- koordynator projektu

O fundacji:
Fundacja Ad Vocem powstała w 2005 r., głównym celem Fundacji jest promowanie praw człowieka, w tym głównie praw dzieci i praw ofiar przestępstw. Fundacja prowadzi interwencje w przypadku, gdy zawodzi system prawny. Fundacja pracuje głównie w ramach wolontariatu, skupia osoby pragnące pomagać pokrzywdzonym bronić swoich praw, zwłaszcza dzieciom. Z Fundacją współpracują specjaliści z dziedziny psychologii, medycyny, prawa, osoby cieszące się szacunkiem w swoim środowisku zawodowym. Współpracuje z instytucjami publicznymi i organizacjami pozarządowymi m.in. z ONZ. Fundacja przygotowuje i realizuje projekty społecznościowe oraz prowadzi działalność wydawniczą.

Anna Grajcarek
Prezes Fundacji, Koordynator Projektu

________________________________________________________________

Debata publiczna 23.09.2013 r.
zdjęcia wykonał Grzegorz Kozakiewicz







 
















________________________________________________________________

Film w ramach debaty publicznej

 

Film do pobrania